Gebruik je wachttijd goed. Langs het Haringvliet fietsend zie ik drie aalscholvers op stok zitten met, een meeuw naast hen op de andere stok. “Gebruik je wachttijd goed”, roep ik door de grauwe lucht. In het grijze natte veld in de polder zitten ganzen op een kale akker in plassen water. Gebruik je wachttijd goed fluister ik naar hen. Het is een januari dag zonder regen, zonder zon, zonder wind. “Gebruik je wachttijd goed” dat heb ik menigmaal gezegd, als ik voor een groep stond. Waarom komt deze gedachte nu zo sterk in me op? Waarschijnlijk omdat ik al fietsend van alles zie dat lijkt te wachten. De bomen op blad, de wolken op een opening, de hond op haar baasje, de lantaarnpaal tot het licht aangaat.

Momenteel doe ik mee met een fitness programma. Tussen elke oefening in zit 30 seconden wachttijd. Mijn beweeglijke ikje wil dan bewegen en helemáál niet wachten. Mijn beweeglijke ikje verzint in die dertig seconden rust bewegingen die niet in het programma horen. De wachttijd is om je spieren te laten regenereren zodat je op volle kracht weer kunt beginnen. Maar ik wil bewegen en ben en nu en dan eigenwijs, dat eigenwijs zijn geeft me plezier met mezelf.

Gebruik je wachttijd goed

Wat is goed? In deze tijd van constante beproevingen nu alle facetten van het dagelijkse leven almaar veranderen en ons geduld en onze flexibiliteit worden uitgedaagd. En daarbij komen onze persoonlijke uitdagingen. Wat is goed te doen, wat is goed te zeggen, tegen mijn ernstig zieke nichtje, haar ouders en dierbaren? Er komen vragen waar geen antwoorden op zijn in dit soort intense levens veranderende tijden en processen.

Gebruik je wachttijd goed, sprak ik destijds uit naar de groepen waar ik voor stond. Dan bedoelde ik; dit is tijd om op je ademhaling te letten. Dit is tijd om je houding te corrigeren, dit is tijd om je voeten op de aarde toe voelen. Dit is tijd om van binnen te ervaren wat jij voelt. Dit is de waardevolle tijd waarin van alles gebeurd wat je niet meer ervaart zodra je je volgende handeling doet of je volgende gedachte je hoofd binnenvalt.

Mijn wachttijd brengt me o.a. inspiraties. Elke inspiratie die ik omzet in een (kleine) actie heeft gevolgen. Levert reacties op. Ik onderzoek nu en dan waar mijn acties vandaan komen. Komen mijn gedachten die tot daden leiden uit mijn wil, uit plichtsbesef, vanuit sociale druk, uit mijn hart, vanuit oude conditioneringen, vanuit een bijdrage willen leveren aan of vanuit de wens zinvol bezig te zijn? Welke bewustzijn is actief?  Mijn spirituele bewustzijn, mijn onder bewustzijn, mijn Hoger bewustzijn? Hoe bewust of onbewust ben ik me van de dagelijkse dingen die ik doe.

Het duurt nog wel even voordat ik zo wijs ben dat ik geen levenslessen mee nodig heb. Dat voelt goed. Maar wat is goed. Dat is voor iedereen zo verschillend. Ik word er een nieuwsgierig mens van, wat is goed voor jou? En raakt dit aan wat goed is voor mij. Of juist helemaal niet. En kunnen we elkaar dan nog altijd respecteren, in gesprek blijven, liefdevol in de ogen kijken.

Delen en verbinden. Dat heeft eigenlijk altijd mijn aandacht. Dat voelt voor mij goed. Delend vermenigvuldigend uitreikend zonder iets terug te verlangen. En dan kom ik als vanzelf bij moeder aarde.

Moeder aarde je herstelt je

je hebt geen gedachten , geen oordeel

Moeder aarde, je draagt je pijn

zonder herinneringen of boosheid

Moeder aarde je heelt

weet niet van verdriet of angst

Moeder aarde je draagt en geeft,

onvoorwaardelijk krachtig

Je kent geen dwang, geen wil,

je bént

Moeder aarde.

Trouwens als ik mijn fitness oefeningen doe en geen wachttijden neem krijg ik spierpijn, ontdekte ik. Mijn beweeglijk ik je maakt dat ik eigenzinnig mijn eigen ding doe, eigenzinnig zijn heeft gevolgen. De vraag die in me opkomt is; zijn we het wachten wellicht collectief verleerd? Altijd iets moeten, altijd iets willen, altijd iets eten, altijd iets kopen, ons ego weet niet beter. En we worden hier alsmaar in gestimuleerd.

Afgelopen week werd ik in de wachttijd gezet.  Ik schreef, liefde overwint alles, in het zand. Van deze woorden wilde ik een foto maken. Het licht was prachtig,  het water langs de vloedlijn stroomde precies zo dat mijn woorden net niet weggespoeld werden. Alle omstandigheden waren goed, ik werd zo blij, ik wilde klikken en toen, … ploep was mijn batterij leeg.  He, … ik stond stil en voelde de teleurstelling. Het duurde even voordat ik kon lachen om mezelf. Liefde overwint alles, het resoneert in me na.  Er wilde me iets duidelijk worden door dit voorval.

Er waren tijden dat ik moest wachten tot mijn fotorolletje vol was, dan moest het fotorolletje worden weggebracht om de foto’s te laten ontwikkelen, soms moest ik op mijn beurt wachten. Ik moest dagen wachten totdat ik de foto’s kon ophalen, soms moest ik dan weer op mijn beurt wachten, om de afdruk te kunnen zien en weten of mijn foto gelukt was. Het wachten op de foto’s was altijd een verlangend uitzien naar. De tijd van verlangen naar is vaak mooier, fijner en leuker dan de vervulling van het verlangen.  De wachttijd is ook een tijd om te dromen. De foto die ik wilde maken zit nu in mijn ziel en daar zit hij goed.

Wat gebeurt er met ons mensen als we collectief weer leren wat wachten ons brengt?

Bloeiend speenkruid

Op 19 januari ontdekte ik het eerste bloeiende speenkruid, zag de eerste brandnetel toppen weer boven de grond. Ik zocht naar de rozetten van paardenbloemblad in de wetenschap dat daaronder de wortels liggen te wachten. Paardenbloemwortel rijk aan inuline en heel veel andere geneeskrachtig inhoudsstoffen. De wortels wachten totdat het licht en warm genoeg wordt om hun bloemstengels uit te laten reiken.  De paardenbloemwortel is geneeskrachtig, helpt ons aarden, dichter bij onszelf te komen. Helpt ons onszelf op te richten zonder in onze reserves  te schieten. Helpt om voor onszelf te gaan staan, de verbinding tussen hemel en aarde te zijn. Als je het hoofdstuk, de Paardenbloem, die hierin nog als nog Paardebloem, vermeldt staat uit mijn boekje De Wandeling, wil lezen laat het me dan weten dan stuur ik het je toe.

Paardenbloem

Dát is goed al die eerstelingen in de natuur die langzaam zichtbaar worden. Daar kan ik op vertrouwen. Dat de eerste bloemen die weer gaan bloeien geel zijn is niet voor niks.  Geel is de kleur waar wij mensen en zeker dieren en met name ook insecten ontzettend blij van worden. Geel is de kleur van levenskracht. Dat gebeurd elk jaar weer! Plotsklaps onverwacht zijn ze er. De voorjaars bloemen.  Dat is wat mij steunt, wat mij vertrouwen geeft en kracht én wat me voedt. Dat is wat me nu inspireert.  Al lopend streel ik de aarde en de aarde streelt mij.

Aarde

We overdekken je met asfalt

graven tunnels ongevraagd

leggen buizen

boren putten

heien palen

bouwen huizen, torens hemelhoog

Aarde

wij krijgen voedsel

bomen, zuurstof ongevraagd

we wentelen ons in je groen

wateren stromen, nat naar droog

Aarde

vandaag wil ik je geven

twee voeten, ongevraagd

hiermee wil ik je strelen

tonen zo mijn dankbaarheid

in gedachten reinig ik je

lopend boog na boog.

Wie weet heeft de aarde juist op jou en op mij gewacht. Om onze inspiraties nu te delen. Om onze verbinding met de hogere bron van universele kracht nu te voeden en verbinden vanuit onze aarding, onze moederlijn, onze moeder-aarde lijn. Hier is nog veel over te ontdekken en onderzoeken. Gaan staan voor jezelf zoals een paardenbloem stralen en je helende vermogens benutten ten dienste van jezelf, elkaar en het grote geheel. Dat is wat verbindend werkt. Waar wacht jij op ?

Er staan best veel inspiraties van mij hier op deze site, is dat goed? Wie weet wacht deze site op een bijdrage van jou.

 

– Waar wij elkaar ontmoeten groeit toekomst –

Geschreven door Thea Boom-Legierse

– Praktijk voor natuurgeneeskunde één